de brieven van Petrus
door J.E. van den Brink

Voorwoord

Na de toelichtingen op de Openbaring, de Hebreeën, de Romeinen en Jakobus, volgt nu een bijbelstudie van de Petrusbrieven, die de geestelijke nalatenschap vormen van een 'steunpilaar' in de tempel Gods. Welke grote veranderingen hebben in het leven van Petrus plaatsgegrepen, voordat hij 'geheel anders' was geworden en zijn brieven kon schrijven!

Petrus was eenmaal een gewone visser, maar hij werd een discipel en apostel van Jezus Christus, een visser van mensen, op wiens inzichten mede de gemeente werd gebouwd. Hij was een gemakkelijk beïnvloedbaar mens. Hij stond open voor de infiltraties van vriend en vijand. Hij sprak dikwijls voordat hij gecontroleerd had wie hem de gedachte ingaf. Hij werd evenwel een rotsman die kon schrijven: 'Spreekt iemand, laten het woorden zijn als van God'.

In het natuurlijke leven was Petrus een dynamische persoonlijkheid. Toen de discipelen moesten wachten op verdere openbaring van de Meester, activeerde hij zijn broeders met de woorden: 'Ik ga vissen'. Tussen Pasen en Pinksteren stond deze apostel op onder de broeders met het voorstel hun twaalftal in de zichtbare wereld weer te completeren. Ook op de Pinksterdag is Petrus de centrale figuur. Dan hanteert hij de sleutels van het Koninkrijk der hemelen. Deze inzichten hadden vlees en bloed hem niet geopenbaard, maar door de Geest van God vloeiden woorden van eeuwig leven over zijn lippen. Hij kon met recht zeggen dat hij Jezus liefhad, want diens boodschap over het hemels Koninkrijk had hem gegrepen.

Hij had de heerlijkheid ervan op de berg gezien en toen was het profetische woord voor hem des te vaster geworden. Als jongeling 'omgordde hij zichzelf', dit wil zeggen dat Petrus zijn problemen zelf oploste, maar de Heer voorspelde dat hij in zijn ouderdom de handen zou moeten uitstrekken en dat een ander hem zou omgorden. Met zijn marteldood zou hij God verheerlijken. Dan zou vervuld worden: 'Waar Ik heenga, kunt gij Mij niet volgen, maar gij zult Mij later volgen'. Deze apostel wist dat het voor hem niet weggelegd was om als vader Jakob rustig het sterfelijk lichaam te verlaten.

Petrus heeft de gedachte aan het zware lijden natuurlijk moeten verwerken. Hoe dikwijls schrijft hij in zijn brieven niet over verdrukkingen en zelfs over de vuurgloed der beproeving. Hij heeft bewust ook het lijden op zijn levensweg aanvaard, is er bovenuit gegroeid en zo tot een geloofsman geworden. Hij kon met Paulus getuigen: 'Zo we alleen voor dit leven onze hoop stellen op Christus, dan zijn wij de meest beklagenswaardige van alle mensen'. Aan het begin van zijn loopbaan kon hij rustig tussen de soldaten slapen, want zijn ure was nog niet gekomen. Als oud man spreekt hij in zijn brieven over zijn 'exodus' of heengaan uit dit leven. Hij was bereid. Met zijn ziel en zijn geest vertoefde hij al in een andere wereld. Slechts het evangelie van het Koninkrijk der hemelen kon in hem deze grandioze omkeer bewerken.

Mét dit evangelie groeide hij ook van de christelijke gemeente der Joden naar die der heidenen toe. De inzichten in de onzienlijke wereld waren immers niet gebonden aan natuurlijke lijnen. In zijn brieven is 'het verdwijnende' van de oude bedéling al een historisch feit. Hij verwachtte een nieuwe dageraad, want de morgenster was reeds opgegaan in zijn hart.

Moge deze toelichting bij zijn brieven ertoe meewerken dat de lezer meer kennis ontvangt van het evangelie van het eeuwig Koninkrijk en van de heerlijkheid die het realiseren ervan in het leven tot stand brengt.

De schrijver.